ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ
Ευρώπη [πριγκίπισσα της Φοινίκης κι αδελφή του Κάδμου που την απήγαγε ο Δίας σε νεαρή ηλικία μεταμορφωμένος σε λευκό ταύρο]
Χορός [δεκατεσσάρων γυναικών από τη Θήβα και τη Φοινίκη]
Αντιγόνη [κόρη κι αδελφή του Οιδίποδα απ’τη γενιά του Κάδμου, μυθικού πρώτου βασιλιά της Θήβας]
[Βαθύ μεσημέρι. Μία γυναίκα στα μισά της ζωής, με την αόριστη χάρη της καταγωγή της, πλησιάζει. Διασχίζει τον κάμπο, ένα τοπίο λευκό απ΄ τα μπαμπάκια. Το μακρύ μπλε της ρούχο αλλάζει χρώμα. Η φορά του αέρα, επίσης. Περνά την πύλη και μπαίνει στην πόλη της Θήβας. Τώρα διαβάζουμε καθαρά τα χείλη της]
ΕΥΡΩΠΗ:
Είναι η ώρα καλή;
Εδώ και μέρες έχω φτάσει
διστάζοντας να μπω στην ιερή πόλη,
την επτάπυλη
που ο ένας μου αδερφός
έχτισε, ο πιο αγαπημένος,
όταν με φωνή του πατέρα
ξεκίνησε από την Φοινίκη
να ψάξει να με βρει κι απέτυχε.
Γι’ αυτό το δώρο,
ο Κάδμος, το αίμα μου,
ποτέ δεν με ευχαρίστησε.
Στα χέρια του έδωσα
το πεπρωμένο του.
Γιατί από καιρό γνώριζα
το δικό μου.
Το είχα δει πολλές φορές
μπροστά στα μάτια μου
να ζωντανεύει.
Ζωηρή τοιχογραφία
ταύροι αρσενικοί
και ακροβάτισσες.
Δυνατοί ώμοι, άλματα
και μηροί άξιοι.
Που θα πει πατώ γερά
στα πόδια μου
και στα δικά μου χέρια
κρατώ την μοίρα.
Είπαν για μένα άλλοι
πολλοί την ιστορία μου
και οι ποιητές δεν ντράπηκαν τα ψέματα.
Είπαν πως πριν φύγω από το σπίτι μου
μίλησα για ένα όνειρο που είδα.
Δύο γυναίκες, λέει, μου φανερώθηκαν
και με ζητούσαν.
Μόνο τη μία
ήθελαν να διαλέξω
και είχαν δικές τους εκτάσεις
αχανείς
για να με δελεάσουν.
Εκείνο το βράδυ, όμως, εγώ
κανείς δεν το ξέρει –
μιαν άλλη συνάντησα.
την πρωτομάνα μας, Ιώ.
Ελεύθερη, μ’ αλλιώτικη μορφή,
όχι άνθρωπος όχι
σωστός ταύρος, λευκός
στη θάλασσα να τρέχει
πάνω στα κύματα.
Κι ούτε γιός ξυλουργού ήταν
ούτε θεός.
Ούτε θύμα, ούτε φυγάς.
Οι δύο εμείς, όλες εμείς, μου ψιθύρισε,
με τον ίδιο θεό κοιμηθήκαμε.
Στο πλατύ του στέρνο
δικές μας διαδρομές θα χαράξουμε.
Είδα, τότε, την ευκαιρία μου.
Νέες επικράτειες πρόσφορες
μου ανοίχτηκαν.
Και το ξημέρωμα,
στον ταύρο που με πλησίασε
ανέβηκα.
Γίνε το άρμα μου, είπα.
Κι έγινε. Κι έγινα.
Η πρώτη εξερευνήτρια.
Πνεύμα θηλυκό, ανήσυχο
περιπλανήθηκα.
Στο σταυροδρόμι των πολιτισμών
στάθηκα του κόσμου το φωνήεν.
Η μάνα που γέννησε παιδιά
με λώρο ανατολίτικο
τρεις γιούς, τρεις βασιλιάδες
που η βασιλεία τους
μου έκαψε τα σπλάχνα
κι μ’ έφερε ως εδώ.
Το δρόμο μου προς τους Δελφούς
δεν θα τον συνεχίσω.
Την κόρη κι αδελφή
του Οιδίποδα θέλω να δω
τη θηλυκή γενιά μου.
Εκείνη γυρεύω, γυναίκες της Θήβας,
και ‘σεις, Φοίνισσες.
Τι υψηλή εικόνα γυναίκας!
Πού είναι η Αντιγόνη
να κρίνει το μέλλον μου;
Χρησμό να δώσει για το χρέος μου.
[Μέσα από το παλιό κλωστοϋφαντουργείο εμφανίζονται κάποιες γυναίκες. Πλησιάζουν και μαζί τραβούν τη βαριά καγκελόπορτα. Η πρώτη με ένα νεύμα υποδέχεται τη ξένη.]
ΧΟΡΟΣ:
Και τί δεν σάρωσε ο αέρας που κατεβαίνει
από τις πύλες της Θήβας
σφυρίζοντας.
Καλός ποιμένας
με φλογέρα μας γνέθει.
Εδώ σκεφτόμαστε με την αφή.
Ψηλαφιστά
είναι τα μάτια που ζητάς.
Τα μάτια της κόρης
με την αγλύκαντη καρδιά.
Φιλντισένια μάτια
τα μάτια του πατέρας της
με του μάντη το προαίσθημα.
Πολλοί νομίζουνε πως βλέπει
τα μελλούμενα
πότε πέφτει σκοτάδι, πότε φως.
Κι ακόμη, πως σταματά ο χρόνος
όταν τρέχει το νερό.
Μόνη έμεινε η κόρη.
Και τα κρίματά της
άλλη τα πλήρωσε.
Με τα χέρια του πατέρα της
τα μάτια του πατέρα της
τα μάτια της έβγαλε.
Θα δεις –
εδώ την ιστορία
αλλιώς την ξέρουμε.
[Οι γυναίκες του εργοστασίου κάνουν δύο βήματα πίσω. Όχι όλες. Μία μένει ακίνητη στη θέση της. Είναι η τυφλή Αντιγόνη, φιγούρα απόκοσμη.]
ΑΝΤΙΓΟΝΗ:
Σε περίμενα.
Αλλά ούτε χρησμό ούτε χρέος
βλέπω για σένα.
Μόνο φρικτό προνόμιο.
Ταύρο λευκό στα δώματά σου.
Κόσμο παλιό και κόσμο νέο
το ίδιο άδικο.
Σπαρμένο σώματα
να πετιούνται στον ύπνο τους
να φωνάζουν.
Ανάσα να παίρνουν κάθε μέρα
πιο βαριά, πιο αβέβαιη.
Σώματα δέσμια
που εσύ ορίζεις.
Πόσες οι γέννες,
πόσοι οι θάνατοι.
Η πολιτική σου
μία πολιτική των νεκρών.
Όλη σου η περηφάνεια
μία καταγωγή.
Κι έρχεσαι σήμερα εδώ,
μόνη χωρίς τους πρεσβευτές σου
έχοντας από καιρό ξεχάσει
από που κρατάς
βασιλική κόρη της Ανατολής
πριγκίπισσα της Φοινίκης
να βρεις εμένα ∙ γιατί;
Τη θηλυκή γενιά σου λες πως ζητάς.
Αυτό είναι που βλέπεις;
Όχι μία γυναίκα της τάξης σου,
μία βασιλοπούλα άλλου καιρού
με αρχαίες κατάρες πληρωμένες
να σου πει τα μυστικά
της εξουσίας;
Μακάρι να μην είχα ζήσει να δω
την αδελφή μου,
την Ισμήνη να τιμωρείται
για τις δικές μου πράξεις.
Μακάρι να μην είχα
βγάλει από ντροπή
τα ίδια μου τα μάτια
και να μπορούσα
γενναία, δίκαιη και τέλεια νεκρή
όπως με θέλατε
να σταθώ μπροστά σου.
Αίμα του Κάδμου εγώ κι εσύ
δεν μπορούμε να μιλήσουμε πια
δεν αποφασίζουμε πια.
Εκατομμύρια ψυχές το φωνάζουν.
Παρισινά
εξεγερμένα προάστια.
Πυκνές φωτιές, σκοτάδι.
Βερολινέζικες
συνοικίες του Αλλάχ –
Κυριακές δεύτερης ευκαιρίας.
Μίλια, ακτογραμμές, νησιά.
Μωρά παιδιά στις αμμουδιές
σαν άδεια κυρτά κοχύλια.
Γύρνα πίσω και δες.
Λευκή σκόνη στις ακτές,
στα χώματά
στα σύνορά σου.
Στάχτη –
Φριχτό προνόμιο
Λευκό προνόμιο.
Γύρνα πίσω και δες.
Ταύρος λευκός
στα δώματά σου.
Η γη σου, γη των λίγων.
Κι εγώ μία σκιά βαριά
σαν άλλοθι. .
[Ξεσπάει δυνατή βροχή. Η Αντιγόνη χάνεται και ο χορός των γυναικών σιγά σιγά απομακρύνεται. Με βήματα συγχρονισμένα οι γυναίκες πισωπατούν προς το εργοστάσιο λέγοντας λόγια ακατάληπτα που η Ευρώπη δεν στέκεται να ακούσει. Θιγμένη αποχωρεί.]
You can find the German translation here.